पूर्णा बहादुर बुढाथोकी
अामा
दुःख र पिडा सहेर यस धर्तिमा जन्म दियैा अामा
अाफु भोकै भएपनि सन्तानलार्इ खुवार्इ ठुलो मान्छे बन्न दियैा
सन्तानबाट ठुलो अास्थ राख्दै अनेक पिल्था भन्न दियैा
वुध्ध, सिता र भृकुटी झै महान विचरका छन्द दियैा
मुक्तक
के दिउ तिमीलार्इ उपहार खाली छन् मेरा हात हरू
गन्तव्यमा नपुग्दै दोवटोमा छुटेका छन् साथहरू
चैतमासको हावा सगै उडेका छन् पातहरू
अैाशिको अन्धकार मै वितेका छन् रातहरू
श्रमिक पिडा
कती श्रम गरू यहाँ जति गरेनि सुख छैन
सधै त्रासमा हन्छ मन कहिले पनि ढुक्क छैना
थाकी सको सारा शरिर गली सके हात गोडा
गाली र घृणा दिने ति वोस पशु हुदै छन मोटा
फुस्रो हाँसो हाँस्नु पर्ने भित्र पिडा भएपनि
सँन्चै छु भन्नु पर्ने यहाँ जिवन अन्तिम भएपनि
कति ढाट्नु वा अँामालार्इ कति ढाट्नु भाइ वहिनीलार्इ
कस्तो दुः पर्इयो अाज धनको लोभमा विदेश अार्इ
छैनन् मन भित्र लेख्नलार्इ शब्द मिठा
यस्तै छ साथिभार्इ प्रदेशमा प्रदेशिको व्यथा
यस्तै छ साथिभार्इ प्रदेशमा प्रदेशिको व्यथा
प्रदेश बाटै ............
अाज हामि प्रदेशमा छैा भोली स्वदेश जानु छ
परिवर्तन शान्ति र विकासका कुरा प्रवास बटै लानु छ
हामि सबै सल्यान वासि एकतामा जुट्नु छ
गाउँ वस्तिको विकास गर्न अव अाफै उठ्नु छ
रोजगारीको खोजि गर्न प्रथा अव हटाउुनुछ
स्वदेशमा नै रोजगारीको सिर्जना अव फुटाउनु छ
गाउँ वस्ति जिल्ल अञ्चफ मिली परीवर्तन ल्याउनुछ
बुद्धको देश बनार्इ सारा देशमा शान्ति छाउनु छ
तिम्रो चोखो मायाँ किन पाउन सकिन/
तिम्लाई पाउने आशा बोकी बाची राछु अझै/
साच्चै तिम्रो मन अचेल उस्तै छ कि बेग्लै/
तिमि यक्लै चितवनमा क्याम्पस घर गर्दै/
म छु आज धेरै टाढा बस्छु आशु झर्दै/
हरियाली पाखामा फक्रेको जिबन यो/
आज आयर मरु भुमिमा ओईलाई रहेछ/
उनीलाई अफ्नो बनाउने सपना मेरो/
आखिर सपनामै सिमित रहेछ/
सयौँ थिए जिबनका लक्षहरु मेरा/
मात्र अहिले संघर्षमा लडिरहेछु/
खै के भयो आज भोलि कोहीलाई सम्झी टोलाई रहन्छु/
पाउने मैले होकी होइन सपनीमा बोलाई रहन्छु/
सक्दिन भो तिमि बिना अरु धेरै दिन काट्न/
चर्की रहन्छ मुटु मेरो पाए हुन्थ्यो मन साट्न/
खोट के छ भन मेरो तिम्रो सामू झुकी दिउला/
अनि तिमीलाई नपायनी साच्चै बरु चुकी दिउला/
आफ्नो स्वार्थ पुरा गर्न अरुलाई मार्छन मान्छे/
संगै हेडने साथी छाडी हतार अघि बढ्छन मान्छे/
ज्ञान गुन बिध्या भासन अर्कालाई सिकाउदै/
हातको मैलो दुइ पैशामा अपराध गर्न सर्छन मान्छे
उनकै साथ नपायसी धनको पोको के गर्नु र|
यक्लो जिबन बाची राछु रंग रोगन के भर्नु र|
मेला पात लेख बेसी रोधी घर संगै धाउथेउ|
तिमीले छाडी गय पछि अतित सम्झी के गर्नु र|
क्याम्पस पढ्न साइकिल चडी मिठा बात गर्दै जान्थ्यौँ|
#तिमीले दिएको प्रेम पिडा नमेटिने छाप भयो|
#बिदेशी जीवन बिताउन मलाई कैदीको जस्तो जेल भयो|
#एकान्त नै राम्रो लाग्छ आजभोली किन होला|
#साएद लाग्छ तिम्रो माया नमेटिने छापले होला|
#सोचेको थिए सजाउने सपना आज कता बिलाई गय
तिम्रो चोखो मायाँ किन पाउन सकिन/
तिम्लाई पाउने आशा बोकी बाची राछु अझै/
साच्चै तिम्रो मन अचेल उस्तै छ कि बेग्लै/
तिमि यक्लै चितवनमा क्याम्पस घर गर्दै/
म छु आज धेरै टाढा बस्छु आशु झर्दै/
हरियाली पाखामा फक्रेको जिबन यो/
आज आयर मरु भुमिमा ओईलाई रहेछ/
उनीलाई अफ्नो बनाउने सपना मेरो/
आखिर सपनामै सिमित रहेछ/
सयौँ थिए जिबनका लक्षहरु मेरा/
मात्र अहिले संघर्षमा लडिरहेछु/
खै के भयो आज भोलि कोहीलाई सम्झी टोलाई रहन्छु/
पाउने मैले होकी होइन सपनीमा बोलाई रहन्छु/
सक्दिन भो तिमि बिना अरु धेरै दिन काट्न/
चर्की रहन्छ मुटु मेरो पाए हुन्थ्यो मन साट्न/
खोट के छ भन मेरो तिम्रो सामू झुकी दिउला/
अनि तिमीलाई नपायनी साच्चै बरु चुकी दिउला/
आफ्नो स्वार्थ पुरा गर्न अरुलाई मार्छन मान्छे/
संगै हेडने साथी छाडी हतार अघि बढ्छन मान्छे/
ज्ञान गुन बिध्या भासन अर्कालाई सिकाउदै/
हातको मैलो दुइ पैशामा अपराध गर्न सर्छन मान्छे
उनकै साथ नपायसी धनको पोको के गर्नु र|
यक्लो जिबन बाची राछु रंग रोगन के भर्नु र|
मेला पात लेख बेसी रोधी घर संगै धाउथेउ|
तिमीले छाडी गय पछि अतित सम्झी के गर्नु र|
क्याम्पस पढ्न साइकिल चडी मिठा बात गर्दै जान्थ्यौँ|
#तिमीले दिएको प्रेम पिडा नमेटिने छाप भयो|
#बिदेशी जीवन बिताउन मलाई कैदीको जस्तो जेल भयो|
#एकान्त नै राम्रो लाग्छ आजभोली किन होला|
#साएद लाग्छ तिम्रो माया नमेटिने छापले होला|
#सोचेको थिए सजाउने सपना आज कता बिलाई गय
